آموزش مداحی و اشعار مذهبی

مرا در تن بود تا جان علی گویم علی جویم
 بجنبد تا رگم در جان علی گویم علی جویم

  ز پیدا و ز پنهانم همین یک حرف را دانم
 که در پیدا و در پنهان علی گویم علی جویم

 اگر اهل خراباتم وگر شیخ مناجاتم
 به هر آئین ، به هر دستان علی گویم علی جویم

 علی دین است و ایمانم ،علی درد است و درمانم
 چه با درد و چه با درمان علی گویم علی جویم

 علی حلال مشکل ها ،علی آرامش دلها
 کند تا مشکلم آسان علی گویم علی جویم

 اگر در خانقه افتم وگر در میکده خفتم
 به هر معموره و ویران علی گویم علی جویم

 ز مهر او سرشت من ، جمال او بهشت من
 هم اندر روضه ی رضوان علی گویم علی جویم

 علی باب الله عرفان ،علی سرالله سبحان
 به نور دانش و عرفان علی گویم علی جویم

 اگر درویش و مسکینم وگر دیندار و بی دینم
 چه با کفر و چه با ایمان علی گویم علی جویم

 اگر تسبیح می گویم وگر زنار می جویم
 به هر اسم و به هر عنوان علی گویم علی جوی

 ز سوره سوره ی قرآن ، ز یاسین و ز الرحمان
 به هر آیه ز هر تبیان علی گویم علی جویم

 اگر از وصل خوشحالم وگر از هجر نالانم
 چه با وصل و چه با هجران علی گویم علی جویم

 به محشر چون برآرم سر ، به نزد خالق اکبر
 به گاه پرسش و میزان علی گویم علی جویم

موافق

 مولا اگر نبود،ولايت نداشتيم
 روز حساب، باب شفاعت نداشتيم
 
 عاشق نمي شديم اگر مرتضي نبود
 نسبت به اهل بيت ارادت نداشتيم
 
 عشق علي كه قسمت هركس نمي شود
 سلمان اگر نبود، سعادت نداشتيم
 
 مولا اگر نبود، عجم سرشكسته بود
 ما غيراز او اميد حمايت نداشتيم
 
 اسلام ما نتيجه ي لبخند مرتضي است
 با زور تيغ ، ميلِ هدايت نداشتيم
 
 مولا اگر نبود، ري از دست رفته بود
 تاريخ هشت سال رشادت نداشتيم
 
 اين انقلاب بي مددش پا نمي گرفت
 شور قيام و شوق شهادت نداشتيم
 
 ما از دعاي خيرِ علي رزق مي خوريم
 اين طور اگر نبود، روايت نداشتيم
 
 رونق نداشت حجره ي انصاف هايمان
 بركت به كار و كسب تجارت نداشتيم
 
 شبهاي جمعه گريه مان ارث مرتضي است
 ما بي كميل حال عبادت نداشتيم
 
 محشر كه دست مردم  سرگشته خالي است
 بيچاره مي شديم ؛ ولايت نداشتيم
 
وحید قاسمی

 
تا چشم خُم افتاد به سیمای تو ساقی
مثل همه خَم شد جلوی پای تو ساقی
 
دل بست به آن حالت گیرای تو ساقی
شد مثل نبی غرق تماشای تو ساقی
 
اليوم چه کردي که خرابت شده احمد
اکملت لکم گفته و راحت شده احمد
 
اين سلسله عشق به موي تو رسيده
سيب دل عشاق به جوي تو رسيده
 
اين عقل به سر منزل روي تو رسيده
هي گشته و آخر به سبوي تو رسيده
 
خاتم به تو ‌باليده که پايان پيامي
هم نقطه‌ي آغازي و هم ختم کلامي
 
من عاشق آن لحظه که انگشتريت را
مجنونِ تو وقتي رجز خيبريت را
 
ديوانه‌ي آن دم که دمِ حيدريت را
وحي آمده تا گوشه‌اي از دلبريت را
 
دل برده‌‌اي از دختر يک دانه‌ي هستي
تا خانه‌ي کوثر شده ميخانه‌ي هستي
 
امشب صد و ده مرتبه ديوانه ترم من
شمعي؛ صد و ده مرتبه پروانه ترم من
 
ساقي! صد و ده مرتبه پيمانه ترم من
مست توام و از همه فرزانه ترم من
 
در دست نبي دست تو يا دست خدا بود
حق داشت محمد که چنین مست خدا بود
 
درويش، علي گو شده، دف مي‌زند امشب
در شادي شاهيّ‌ِ تو کف مي‌زند امشب
 
هر نادعلي گو به هدف مي‌زند امشب
زهرا به دلش مُهر نجف مي‌زند امشب
 
قاسم صرافان

خواستم عشق را نظاره کنم
چشم‌ها را پر از ستاره کنم
 
عشق فرمود نذر نام علی
صد و ده بار استخاره کنم
 
گر که شعری قشنگ می‌خواهم
به علی بیشتر اشاره کنم
 
می‌‌شود با حروف نام علی
وزن اشعار را اداره کنم
 
جای دارد به وصف این آقا
هر چه می‌بینم استعاره کنم

ادامه شعر در ادامه مطلب

داوطلب میطلبم دیده طلب  دل بطلب میطلبم
سر بطلب جان بطلب تو بطلب میطلبم
 
از طلبان طلبت هرچه که خواهی بطلب
طالبم هرچه طلبی تو بطلب میطلبم
 
تو نطلب تا نبرم نام دگر در طلبت
مقصد هرچه طلبی می طلبی تو طلبم ؟
 
من که بدهکار توام نی که طلبکار توام
تا برسم درگه تو هر چه که خواهی طلبم
 
نور خدا میطلبم عشق و وفا میطلبم
سعی و صفا میطلبم مکه منی میطلبم
 
حجب و حیا میطلبم چشم تو را میطلبم
از تو تو را میطلبم صحن رضا میطلبم
 
کرب و بلا میطلبم

شاعر ؟؟

امشب هوای باغ نگاهم بهاری است
واژه به واژه کار دلم بیقراری است
 
باران و رود و چشمه و دریا قلم شدند
برگ درخت و بال ملک دفترم شدند
 
بیتابم امشب و تب شعری گرفته ام
با جمع شاعران شب شعری گرفته ام
 
سعدی! نگاه کن به رخش باز جان بگیر
ازباغ های نخل علی ((بوستان )) بگیر
 
حافظ! بیا و شاعر این بارگاه باش
یعنی((غلام شاه جهان باش و شاه باش))
 
پژواک بی نهایت خورشید نور او
ای مولوی زشمس جمالش  بگو  بگو...
 
((شیر خدا و رستم دستانم آرزوست))
چون نام رستم آمده اینبار وقت اوست
 
فردوسی! از شکوه نبردش چه دیده ای
آیا شجاعت علوی را شنیده ای؟!
 
قطبین عالم است سر تیغ ذوالفقار
از ضربه های دستش ((لا یمکن الفرار))
 
نیما! برای پیرهنش شعر نو بگو
از سادگیش از نمک و نان جو بگو
 
او از هجوم زخم زبان خون به دل شده
سهراب! در مسیر علی آب گل شده
 
قیصر! میان کوچه علی سر به زیر شد
عمر گلش بگو چقدَر زود دیر شد...
 
مجید تال